که تو از دوری خورشید چها می‌بینی

                                        تو هم ای بادیه پیمای محبت چون من

                                                                             سر راحت ننهادی به سر بالینی

هر شب از حسرت ماهی من و یک دامن اشک

                                                 تو هم ای دامن مهتاب پر از پروینی

                                                                    همه در چشمه‌ی مهتاب غم از دل شویند

امشب ای مه تو هم از طالع من غمگینی

                                               من مگر طالع خود در تو توانم دیدن

                                                                              که توام آینه‌ی بخت غبار آگینی

باغبان خار ندامت به جگر می‌شکند

                                           برو ای گل که سزاوار همان گلچینی

                                                                         نی محزون مگر از تربت فرهاد دمید

که کند شکوه ز هجران لب شیرینی

                                            تو چنین خانه‌کن و دلشکن ای باد خزان

                                                                           گر خود انصاف کنی مستحق نفرینی

کی بر این کلبه‌ی طوفان‌زده سر خواهی زد

                            ای پرستو که پیام‌آور فروردینی

                                                           شهریارا اگر آئین محبت باشد

                                                                            چه حیاتی و چه دنیای بهشت آئینی